Reşadiye Mutlu Son

Reşadiye Mutlu Son Çabucak avlanmak yanlıştı ve oğlanlar taliplerini birbirine düşürerek avantajlarını en üst düzeye çıkarıyorlardı. Kedi fare oyunu, başarılı talibine onur kazandırırken oğlanı da koruyordu. Hemen hemen her türlü durumda pasif rolü oynamak sefilceydi. Bir vazo resmi, mutlu bir Yunan askerini elinde sertleşmiş penisiyle, bir Pers askeriyle anal yoldan ilişkiye girmek üzereyken göstermektedir. Bu erotik bir resim olmaktan çok, Yunanların Persleri aşağılayıcı şekilde mağlubiyete uğratmasını “anlaşılır” bir dille ifade ediyordu.

Sivil cephede, hiciv şairleri ve oyun yazarları anal seks yapan erkekler için bir sürü gülünç sıfat kullanıyordu. Pasif eşcinselleri çileden çıkarmaktan zevk almada Aristofanes’in üstüne yoktu. Onların büzgen kaslarının sözde esnekliğine ve yapmacık kadınsılıklarına tekrar tekrar dikkat çekerdi. Anal sekste işin zahmetli kısmını üstlenenler hakarete maruz kalmaz ve arzularını gizlemeye gerek görmezlerdi. Aslında Aristo-fanes’in neşeli bir halde alay ettiği anüs, şiirlerinde “nefis tomurcuk” ve “incir” diye yüceltiliyordu. Rhianus’un yazdığı bir şiirde endişeli bir âşık, güzelce yağlanmış bir “kıça” en çok kimi sevdiğini sorar ve cevap: “Menecrates, sevgilim, ”dir.

Reşadiye Mutlu Son

Reşadiye Mutlu Son  Bu âşığın duymak istemediği cevaptır. [34] Sor, Söyleyeyim Timarchus’a Karşı davasında Aeschines’in övdüğü ilişki türlerinden biri de askerler arasında yaşanan eşcinsel ilişkidir. Truva Savaşı kahramanı Aşil ile genç savaşçı Patroclus arasındaki güçlü bağı göklere çıkarır. Onların aşkını “kaynağını tutkuda bulan” ve hayranlık uyandıran her şeyi temsil eden bir aşk diye savunur, Aeschines. Bugün annelik erdemlerini veya bir savaşta kendi ülkenin askerlerinin kahramanlığını methetmek gibi, halk önünde yapılan bir konuşmada Aşil’e hürmet göstermek garantili bir işti. Durumla ilgisi olmasa bile iyi karşılanırdı elbette.

Aeschines palavracının tekiydi ama Aşil ve Patroclus’tan söz etmesi askerler arasında aşk ve seksin cezalandırılacak değil, özenilecek bir şey olduğuna dair genel kanının altını çiziyordu. ABD’nin 1942’de yaptığı gibi orduda eşcinselliği yasaklamak veya elli bir yıl sonraki “sorma, söyleme” [*1] politikasını benimsemek şöyle dursun, Yunan toplumları erkek erkeğe aşkla askeri disiplin arasında bir uyuşmazlık görmüyordu. Daha önce belirttiğimiz gibi Girit ve Sparta’da sübyancı reşitlik ritüelleri esasen askeri göreve hazırlık işlevi görüyordu. Öte yandan Thebai şehrinin eşcinsel savaşçıları ideal kutsallık mertebesine ulaşmıştı.